Chleb przaśny (hebr. maccot, gr. azymoi), nie kwaszony chleb używany w liturgii przez żydów, głównie w święta Przaśników (Pascha), a przez chrześcijan jako materia przy sprawowaniu eucharystii.

W Piśmie Świętym chleb przaśny wypiekany był w czasie nieprzewidzianego braku chleba (Rdz 19,3; Wj 33-34) i w czasie żniw (Rt 2,14; Joz 5,11) oraz dołączany do wszystkich ofiar pokarmowych (Wj 23,18; 34,25; Kpł 2,4.11; 7,12; 8,2; Lb 6,15), ponieważ chleb kwaszony nie mógł stanowić wystarczającego daru ofiarnego (Kpł 23,17); również chleby pokładne były wypiekane z ciasta nie kwaszonego; w czasie świąt Przaśników (Pascha) jedynie dozwolonym chlebem był chleb przaśny; obyczaj ten (Wj 12,15) miał swe uzasadnienie w starożytnym poglądzie, upatrującym w kwasie przyczynę zła i moralnego zepsucia. Wszystko, co kwaszone, uchodziło zatem za siedlisko zła (por. Mt 16,6.12); dlatego Paweł Apostoł napomina Koryntian, by usunęli stary kwas (pogański styl życia), a sami stali się przaśnym zaczynem, gdyż ofiara Jezusa zapoczątkowała ciągle trwające święta Przaśników (1 Kor 5,6-8).

Do głównych ceremonii święta Przaśników należała wieczerza, podczas której spożywano baranka oraz chleb przaśny z sałatą (Wj 12,18), po zburzeniu zaś świątyni jerozolimskiej, kiedy ustało składanie ofiar, najważniejszą ceremonią w czasie wieczerzy paschalnej było głównie spożywanie chleba przaśnego (por. Dz 12,3; Łk 22,7).

Feliks Gryglewicz

Jesteś na facebooku? My też! :)

"Scriptura crescit cum legente"
"Pismo rośnie wraz z czytającym je" (św. Grzegorz Wielki)

Każdy rozmiłowany w Słowie Bożym napotyka w Biblii fragmenty, które sprawiają mu trudność w interpretacji. Zachęcamy zatem wszystkich odwiedzających stronę Dzieła Biblijnego do zadawania pytań. Na każde pytanie udzielimy odpowiedzi, a następnie będzie ona opublikowana w sekcji "Pytania do Biblii".

Kliknij TUTAJ, żeby przesłać pytanie.