 |
"A z Saulem było tak..." Pierwsza Księga Kronik rozdział 10. Klęska i śmierć Saula |
1 Filistyni walczyli z Izraelitami; mężowie izraelscy uciekli przed Filistynami i padli pobici na wzgórzu Gilboa. 2 Filistyni rozpoczęli natarcie na Saula i na jego synów, zabijając Jonatana, Abinadaba i Malkiszuę, synów Saula. 3 W końcu walka srożyła się wokół Saula. Wytropili go łucznicy, a on zadrżał na widok łuczników. 4 I odezwał się Saul do swego giermka: «Dobądź swego miecza i przebij mnie nim, ażeby nie przyszli ci nieobrzezańcy i nie naigrawali się ze mnie». Lecz giermek nie chciał tego uczynić, gdyż bardzo się bał. Saul więc dobył miecza i sam rzucił się na niego. 5 Gdy giermek zobaczył, że Saul umarł, sam też rzucił się na miecz i razem umarł. 6 Umarł więc Saul i trzej jego synowie, cały też dom jego zginął razem w tym dniu. 7 Skoro wszyscy Izraelici mieszkający w dolinie spostrzegli, że tamci uciekają i że poległ Saul i jego synowie, opuścili swoje miasta i zbiegli, a nadeszli Filistyni i zamieszkali w nich.
8 Nazajutrz przyszli Filistyni złupić ciała zabitych i znaleźli Saula i jego synów, leżących na wzgórzu Gilboa. 9 A złupiwszy go, zabrali jego głowę i zbroję. Po całej ziemi filistyńskiej rozesłali polecenie, aby obwieścić radosną nowinę swoim bogom i ludowi. 10 Zbroję jego złożyli w świątyni swoich bogów, a czaszkę jego przytwierdzili w świątyni Dagona.
11 Gdy usłyszeli wszyscy mieszkańcy Jabesz w Gileadzie o tym wszystkim, jak Filistyni postąpili z Saulem, 12 powstali wszyscy dzielni ludzie, a zabrawszy zwłoki Saula i zwłoki jego synów, sprowadzili je do Jabesz i pochowali kości ich pod terebintem w Jabesz. Pościli potem przez siedem dni. 13 Saul umarł na skutek własnego przewinienia, które popełnił wobec Pana, przeciw słowu Pańskiemu, którego nie strzegł. Zasięgał on nawet rady u wróżbiarki, 14 a nie radził się Pana; On więc zesłał na niego śmierć, a królestwo jego przeniósł na Dawida, syna Jessego.
Autor Ksiąg Kronik. Min., XII w. Cava dei Tirreni, Bibliotecca della Badia.
Księgi Kronik, Samuela i Królewskie. W rozdziale 10. rozpoczyna się opowieść o losach monarchii, opisanych wcześniej w Księgach Samuela i Królewskich. Kronikarz bardzo często nawiązuje do tych źródeł, a niektóre fragmenty przytacza w prawie tym samym brzmieniu. Pojawiają się tu jednak również pewne różnice; jedna z nich, bardzo wyraźna, polega na pominięciu wszystkiego, co działo się w królestwie północnym: oddaliwszy się od królestwa Dawidowego i od świątyni w Jerozolimie, pokolenia te dopuściły się, zdaniem Kronikarza, nieposłuszeństwa Bogu, nie mogą więc już być zaliczane do ludu wybranego. Ten polemiczny ton wynika stąd, że w IV w. przed Chr., czyli w czasach, kiedy Księgi Kronik zostały napisane, Judejczycy z Jerozolimy pozostawali we wrogich stosunkach z Samarytanami, którzy zamieszkiwali królestwo północne.
