Nazwa niniejszej sekcji nawiązuje do faktu, że niektóre z ksiąg Pisma Świętego nie znajdują się zbyt często w polu zainteresowań czytających Biblię. Również przez kaznodziejów są one traktowane „po macoszemu”. Jednak w przypadku Słowa Bożego nie ma zjawiska tekstów „pierwszej”, bądź „drugiej kategorii”. Dlatego, by pomóc w odświeżeniu wspomnianych zakurzonych kart Biblii, prezentujemy czytelnikom i wszystkim odwiedzającym stronę Dzieła Biblijnego zapoznanie się na początek z Księgami Kronik.
Zamieszczane materialy pochodzą z czwartego tomu serii „Biblia dla każdego”. Za jego udostępnienie dziękujemy wydawnictwu „JEDNOŚĆ”. Książka jest do nabycia na stronie internetowej wydawnictwa.
Pierwsza Księga Kronik
Księgi Kronik (po hebrajsku dosłownie „Dzieje dni” lub „Słowa dni”) przedstawią nam raz jeszcze wydarzenia, które poznaliśmy już z obu Ksiąg Samuela i obu Ksiąg Królewskich. A jednak nie chodzi tutaj o zwykłe przeredagowanie tego, co przekazała nam tradycja deuteronomiczna, która, jak wiemy, leży u podstaw tych ksiąg. U początków Pierwszej i Drugiej Księgi Kronik leży w istocie tradycja kapłańska, kształtowana w czasach niewoli babilońskiej (VI w. przed Chr.): nie odnosiła się ona jedynie do istoty Prawa ludu Wybranego, który powrócił do ziemi obiecanej, ale opowiedziała się również za planem historycznym, nakreślającym całą historię Izraela.
Cel tej rekonstrukcji nie był wyłącznie historyczny, ale również religijny. To dlatego wybór danych i ich opracowanie są dowolne i nastawione przede wszystkim na gloryfikację świątyni i kultu w Jerozolimie, jako centrum wiary i organizacji życia ludu po niewoli. W Pierwszej Księdze Kronik dominuje postać Dawida, ale wcześniej poznajemy długą serię rodowodów, których początkiem jest Adam, tak aby zapewnić Dawidowi wkomponowanie się w ogólny plan zbawienia. Jego dzieło jest tu zredukowane prawie bez reszty do projektów zbudowania świątyni i do kultu jerozolimskiego we wszystkich jego formach.
Jednak dopiero jego syn, Salomon, „wybuduje dom dla imienia Pańskiego”, a opowiadanie o tym zajmie osiem pierwszych rozdziałów Drugiej Księgi Królewskiej. W pozostałej części dzieła skupią się całe dzieje królestwa Judy, relacjonowane aż do niewoli babilońskiej i edyktu Cyrusa (538 przed Chr.), który pozwolił Izraelitom na powrót do kraju. Natomiast nie wspomina się w ogóle dziejów królestwa północnego – Izraela.
Stajemy wobec historii „świętej”, przesyconej na każdym kroku obecnością Pana w świątyni – znaku ufności dla tych, którzy w VI w. przed Chr. (przypuszczalny czas powstania Ksiąg Kronik) z trudem starali się żyć na nowo na swojej ziemi. Historię zatem interpretuje się tutaj w świetle wiary.
1 Krn 1
1 Adam, Set, Enosz, 2 Kenan, Mahalaleel, Jered, 3 Henoch, Metuszelach, Lamek, 4 Noe, Sem, Cham i Jafet.
5 Synowie Jafeta: Gomer, Magog, Madaj, Jawan, Tubal, Meszek i Tiras. 6 Synowie Gomera: Aszkanaz, Rifat i Togarma. 7 Synowie Jawana: Elisza i Tarszisz, Kittim i Dodanim.
8 Synowie Chama: Kusz, Misraim, Put i Kanaan. 9 Synowie Kusza: Seba, Chawila, Sabta, Rama i Sabteka. Synowie Ramy: Saba i Dedan. 10 Kusz [jeszcze] był ojcem Nimroda, który był pierwszym mocarzem na ziemi. 11 Misraim był ojcem Ludytów, Anamitów, Lehabitów, Naftuchitów, 12 Patrusytów, Kasluchitów i Kaftorytów, z których wyszli Filistyni. 13 Kanaan zaś był ojcem Sydona, swego pierworodnego, potem Cheta, 14 oraz Jebusyty, Amoryty, Girgaszyty, 15 Chiwwity, Arkity, Synity, 16 Arwadyty, Semaryty i Chamatyty.
17 Synowie Sema: Elam, Aszszur, Arpachszad, Lud i Aram. [Synowie Arama]: Us, Chul, Geter i Meszek. 18 Arpachszad był ojcem Szelacha, a Szelach - Ebera. 19 Eberowi urodzili się dwaj synowie: imię jednego Peleg, gdyż za jego dni ziemia została podzielona, a imię brata jego - Joktan. 20 Joktan był ojcem Almodada, Szelefa, Chasarmaweta, Jeracha, 21 Hadorama, Uzala, Dikli, 22 Ebala, Abimaela, Saby, 23 Ofira, Chawili i Jobaba. Wszyscy ci byli synami Joktana. 24 Sem, Arpachszad, Szelach, 25 Eber, Peleg, Reu, 26 Serug, Nachor, Terach, 27 Abram, to jest Abraham.
28 Synowie Abrahama: Izaak i Izmael.
29 Oto ich rodowód: pierworodny Izmaela Nebajot, potem Kedar, Adbeel, Mibsam, 30 Miszma, Duma, Massa, Chadad, Tema, 31 Jetur, Nafisz i Kedma. Ci byli synami Izmaela.
32 Synowie Ketury, drugorzędnej żony Abrahama: porodziła ona Zimrana, Jokszana, Medana, Midiana, Jiszbaka i Szuacha. Synowie Jokszana: Saba i Dedan. 33 Synowie Midiana: Efa, Efer, Henoch, Abida i Eldaa. Wszyscy ci byli synami Ketury.
34 Abraham był ojcem Izaaka. Synowie Izaaka: Ezaw i Izrael. 35 Synowie Ezawa: Elifaz, Reuel, Jeusz, Jalam i Korach. 36 Synowie Elifaza: Teman, Omar, Sefi, Gatam, Kenaz, Timna i Amalek. 37 Synowie Reuela: Nachat, Zerach, Szamma i Mizza.
38 Synowie Seira: Lotan, Szobal, Sibeon, Ana, Diszon, Eser i Diszan. 39 Synowie Lotana: Chori i Homam. Siostra Lotana: Timna. 40 Synowie Szobala: Alian, Manachat, Ebal, Szefi i Onam. Synowie Sibeona: Aja i Ana. 41 Synowie Any: Diszon. Synowie Diszona: Chamran, Eszban, Jitran i Keran.
42 Synowie Esera: Bilhan, Zaawan i Akan. Synowie Diszana: Us i Aran.
43 Oto królowie, którzy panowali w kraju Edomu, zanim jakikolwiek król panował nad Izraelitami: Bela, syn Beora, a nazwa miasta jego: Dinhaba. 44 I umarł Bela, a królował w jego miejsce Jobab, syn Zeracha z Bosry. 45 Umarł Jobab i królował w jego miejsce Chuszam z kraju Temanitów. 46 Umarł Chuszam i królował w jego miejsce Hadad, syn Bedada, który poraził Madianitów na polach Moabu, a nazwa miasta jego Awit. 47 Umarł Hadad i królował w jego miejsce Samla z Masreki. 48 Umarł Samla i królował w jego miejsce Szaul z Rechobot Nadrzecznego. 49 Umarł Szaul i królował w jego miejsce Baal-Chanan, syn Akbora. 50 Umarł Baal-Chanan i królował w jego miejsce Hadad, a nazwa miasta jego Pai, imię zaś jego żony Mehetabel, córki Matredy, córki Mezahaba.
51 Umarł też i Hadad. Naczelnikami szczepów Edomu byli: naczelnik Timna, naczelnik Alia, naczelnik Jetet, 52 naczelnik Oholibama, naczelnik Ela, naczelnik Pinon, naczelnik Kenaz, naczelnik Teman, naczelnik Mibsar, 53 naczelnik Magdiel, naczelnik Iram. Ci byli naczelnikami Edomu.
Opowiadanie historii biblijnej, tak jak nam ją proponują Księgi Kronik, sięga najstarszych korzeni, poczynając właśnie od Adama, i przez dobre dziewięć rozdziałów ciągnie się nieprzerwanym łańcuchem rodowodów, raz długich, innym razem zwięzłych, często zstępujących w tym łańcuchu ogniwo po ogniwie, czasem robiąc przeskok od jednego okresu historycznego aż do jego źródeł biblijnych, a niekiedy odwołując się do tradycji pozabiblijnych, nie zawsze nam znanych. Nie brak też powtórzeń i dubletów, a także luk, różnic i sprzeczności.
Genealogia na Wschodzie nie miała bynajmniej celu głównie historycznego. Pragnęła raczej określić jakość i godność plemienia lub rodziny oraz ich początki. Stąd głównym zmartwieniem historyka było nie tyle penetrowanie archiwów, ile raczej konstrukcja wątku, w którym można odnaleźć podstawową dokumentację na temat własnej tożsamości narodowej i rodzinnej. W przypadku pierwszego rozdziału Pierwszej Księgi Kronik mamy do czynienia z nawiązanie do dwóch rodowodów z Księgi Rodzaju (5; 10-11).
Genealogie a historia ludu wybranego. Wykazy genealogiczne przytoczone przez autora Ksiąg Kronik w pierwszym rozdziale pochodzą z Księgi Rodzaju. Pojawiły się tutaj, by w sposób zwarty i syntetyczny dokonać prezentacji wszystkich patriarchów, którymi zajmuje się ta księga. Można by rzec, że dziewięć pierwszych rozdziałów, które zdominowane są przez ten rodzaj literacki ma na celu przypomnienie czytelnikom wszystkich wydarzeń z izraelskiej historii aż po śmierć Saula, opisywaną w rozdziale 10. Podobny zabieg został również zastosowany przez ewangelistów Mateusza i Łukasza, którzy w rodowodzie Jezusa połączyli Jego osobę z całą dotychczasową historią zbawienia. Ewangeliści kompilując swoje listy genealogiczne skorzystali również z materiału, jaki w tych rozdziałach zebrał Kronikarz. (powyżej: Drzewo genealogiczne Jezusa. Min., XV w. Rzym, Apostolska Biblioteka Watykanu).
