Lectio               

              w. 14. A oni odpowiedzieli: Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków.

                Wszystkie odpowiedzi na pytanie, kim jest Jezus, umieszczają Go w kategorii „proroków”. Chociaż większość żydowskich nauczycieli utrzymywała, że prorocy wymarli, powszechne oczekiwanie proroków czasów ostatecznych pozostało żywe. Według oczekiwań żydowskich duch proroctwa, który wygasł po Malachiaszu, miał się pojawić jako znak czasu mesjańskiego bądź to w postaci Eliasza (Mt 17, 10-11), bądź jako ogólne wylanie Ducha (Dz 2, 17-18.33). Oczekiwano więc powrotu Eliasza (Ml4, 5), zaś wiele cudów dokonanych przez Jezusa przypominało cuda Eliasza, zaś niektóre mowy dotyczące np. sądu (Mt 11, 20-24) czy właściwego miejsca świątyni w kulcie (Mt 12, 6; 24, 1-2) nasuwały podobieństwo do Jeremiasza.

                w. 15-16. Jezus zapytał ich: A wy za kogo Mnie uważacie? Odpowiedział Szymon Piotr: Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego. 

               To nie był pierwszy raz, kiedy apostołowie uznali w Jezusie Syna Bożego. Mówi o tym sam Ewangelista Mateusz opisując burzę na Jeziorze Genezaret i chodzenie Piotra po wodzie: A On rzekł: Przyjdź! Piotr wyszedł z łodzi, i krocząc po wodzie, przyszedł do Jezusa. Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: Panie, ratuj mnie! Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc: Czemu zwątpiłeś, małej wiary? Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył. Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: Prawdziwie jesteś Synem Bożym (Mt 14,29-33).Podobnie w Ewangelii Jana: Odpowiedział Mu Natanael: Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela! (J 1,49).
                Wyznanie Piotra nabiera szczególnego znaczenia ze względu na okoliczność czasu i miejsca, gdzie się ono dokonało. Piotr składa wyznanie wiary w swoim imieniu i w imieniu apostołów na terytorium pogańskim, przy skale na której wznosiła się świątynia bożka Pana, którego imię z j. greckiego oznacza „wszystko”, wzbudzającego lęk (od jego imienia pochodzi słowo „panika”), w miejscu które uważano za „bramę piekieł”, otchłań bez dna. W tym miejscu wyznana wiara w Jezusa – Mesjasza i Syna Bożego chwieje fundamenty królestwa ciemności i otwiera nową rzeczywistość, początki nowego ludu Bożego.

                w. 17. Na to Jezus mu rzekł: Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie.

                „Ciało i krew” to typowe określenie używane przez Żydów na oznaczenie „istot ludzkich”. Tego typu wyznanie wiary, które złożył Piotr nie ma swego źródła w człowieku i nie pochodzi ona wprost od człowieka. Tego typu wiara jest dziełem samego Boga – niebieskiego Ojca. Mocne światło na sytuację człowieka pogrążonego w ciemności, tak iż nie widzi on Boga rzuca List do Hebrajczyków: „Ponieważ zaś dzieci uczestniczą we krwi i ciele, dlatego i On także bez żadnej różnicy stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła, i aby uwolnić tych wszystkich, którzy całe życie przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli” (Hbr 2, 14-15). Objawienie się Boga człowiekowi dokonało się więc jakby w dwóch wymiarach: z jednej strony przyjmując ludzką naturę staje On przed człowiekiem twarzą w twarz („kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca” - J 14, 9), z drugiej strony musiało być działanie wewnętrzne łaski Bożej w człowieku, bez którego „nikt nie może przyjść do Jezusa, jeśli go nie pociągnie Ojciec” (por. J 6, 44). Dlatego Piotr jest szczęśliwy, bo otrzymał niezwykły przywilej wiary w Jezusa jako Mesjasza i Syna Bożego w miejscu „niewiary”, rozpaczy, paniki, u „bram piekieł”.
                w. 18. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. 

               W języku aramejskim „Piotr” i „skała” to jedno i to samo słowo. Obietnica ta została dana Piotrowi, bowiem to on wyznał Jezusa. Piotr jest skałą jako ten, który wyznaje Jezusa, inni będą budowali na tym fundamencie, czyniąc to samo wyznanie. Kościół – hebr. kqhal , grec. ecclesia – znaczy „zgromadzenie”, zgromadzenie wyznających wiarę w Jezusa jako Zbawiciela i Kyriosa. Sam św. Piotr później napisze w swoim 1 Liście, że „zbliżając się do Tego, który jest żywym kamieniem, odrzuconym wprawdzie przez ludzi, ale u Boga wybranym i drogocennym, wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa” (1 P 2, 4-5).
                Bramy piekielne – dosł. „bramy Hadesu”. Tutaj te „bramy” są upersonifikowane i wyrażają moce zła, które po wciągnięciu ludzi w śmierć grzechu zmierzają do ostatecznego uwikłania ich w śmierć wieczną. Śladem swojego Mistrza i Pana, który umarł, „zstąpił do otchłani” (1 P 3, 19) i zmartwychwstał (Dz 2, 27.31), Kościół na czele z Piotrem będzie miał zadanie wyrywania wybranych spod panowania śmierci doczesnej a zwłaszcza wiecznej, aby ich prowadzić do królestwa niebieskiego: „Wtedy Paweł i Barnaba powiedzieli odważnie: Należało głosić słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan. Tak bowiem nakazał nam Pan: Ustanowiłem Cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi. Poganie słysząc to radowali się i wielbili słowo Pańskie, a wszyscy, przeznaczeni do życia wiecznego, uwierzyli” (Dz 13,46-48).
                 Innym wyjaśnieniem znaczenia „bramy piekielne” może być fakt, że w Izraelu nie było jakiś wydzielonych budynków, w których odbywały się sądy. Odbywały się one właśnie w bramach miast. Stamtąd też łatwo było odprowadzić skazańców na stracenie, które odbywało się poza murami. „Bramy piekielne” nie przemogą Kościoła, ponieważ: „Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam? On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże miałby wraz z Nim i wszystkiego nam nie darować? Któż może wystąpić z oskarżeniem przeciw tym, których Bóg wybrał? Czyż Bóg, który usprawiedliwia? Któż może wydać wyrok potępienia? Czy Chrystus Jezus, który poniósł [za nas] śmierć, co więcej - zmartwychwstał, siedzi po prawicy Boga i przyczynia się za nami? Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej? Utrapienie, ucisk czy prześladowanie, głód czy nagość, niebezpieczeństwo czy miecz? Jak to jest napisane: Z powodu Ciebie zabijają nas przez cały dzień, uważają nas za owce przeznaczone na rzeź. Ale we wszystkim tym odnosimy pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował. I jestem pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani moce, ani co wysokie, ani co głębokie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rz 8, 31-39). Kościół pomimo iż jest wspólnotą grzeszników, co ciągle kładzie się cieniem na Jego historii, jest wspólnotą żyjącą BOŻYM MIŁOSIERDZIEM, które jest naszym definitywnym zwycięstwem nad diabłem (diabolos to nie tyle oskarżyciel, co oszczerca, diabolos pochodzi od czas. dia-ballein - dzielić, rzucać kłody), który próbuje oddzielić człowieka od Boga.

                w. 19. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie. 

               W ST jest scena ukazująca jak Szebna zostaje usunięty z urzędu zarządcy pałacu i zostaje powołany jego następca, Eliakim. Eliakim otrzyma klucze, władzę, stanie się ostoją, jak skała i będzie ojcem dla narodu wybranego: „To mówi Pan do Szebny, zarządcy pałacu: Gdy strącę cię z twego urzędu i przepędzę cię z twojej posady, tegoż dnia powołam sługę mego, Eliakima, syna Chilkiasza. Oblokę go w twoją tunikę, przepaszę go twoim pasem, twoją władzę oddam w jego ręce: on będzie ojcem dla mieszkańców Jeruzalem oraz dla domu Judy. Położę klucz domu Dawidowego na jego ramieniu; gdy on otworzy, nikt nie zamknie, gdy on zamknie, nikt nie otworzy. Wbiję go jak kołek na miejscu pewnym; i stanie się on tronem chwały dla domu swego ojca” (Iz 22,19-23).
                 O ile niekatoliccy egzegeci nie negują już, że to Piotr jest skałą, to nadal negują fakt, że obietnica dana Piotrowi była „dziedziczna”. Uważają często, że to prawda, że Piotr był głową Kościoła, prawda, że przewodził apostołom, ale po jego śmierci każdy spadkobierca duchowy apostołów jest równy swym braciom. Siebie także uważają za takich spadkobierców. Symbol kluczy ma właśnie takie znaczenie: Pokazuje nam, że Piotr otrzymał urząd w Królestwie Bożym, a cechą każdego urzędu tego rodzaju jest to, że gdy odchodzi jeden zarządca, musi być wyznaczony na jego miejsce następca. Dodatkowo ważne są te szczegóły w proroctwie Izajasza: Tron chwały dla domu ojca swego, ojciec dla mieszkańców Jeruzalem. Stąd łatwo odczytać dlaczego papieża nazywamy „Ojcem świętym”. To jego „ojcostwo” jest właśnie wyrazem i odbiciem chwały Ojca w Niebie. Nic dziwnego, że mamy takiego Zarządcę, który ma autorytet i władzę, a równocześnie jest chroniony przez Ducha Świętego przed popełnieniem błędu.

                Miasto Boże ma swoje bramy, które pozwalają do niego wejść tylko tym, którzy są tego godni (por. Mt 23, 13) piotr otrzymuje klucze do tych bram, do niego będzie więc należało otwieranie i zamykanie dostępu do królestwa niebieskiego, za pośrednictwem Kościoła. „Związywanie” i „rozwiązywanie” to dwa techniczne wyrażenia języka rabinów. Pierwotnie były stosowane w dziedzinie dyscyplinarnej: „wiązać” = ekskomunikować i „rozwiązać” = cofnąć ekskomunikę, potem były stosowane w dziedzinie doktrynalnej: „wiązać” = ogłosić jako zabronione i „rozwiązać” = ogłosić jako dozwolone. Piotr będzie w Domu Bożym  sprawował władzę jurysdykcyjną i doktrynalną a jego decyzje będą uznawane z nieba przez Boga. 

                Meditatio

                                Tak często dziś się słyszy od ludzi podających się za wierzących, że nie potrzebują Kościoła i nie będą słuchać Kościoła, bo nikt nie będzie im narzucał w co i jak mają wierzyć. Istny relatywizm w wierze! Moja wiara zależy od mojego punktu widzenia. Dzisiejsza lectio perykopy Mt 16, 13-19 pokazuje wyraźnie, że wiara która nie jest zbudowana na wierze Piotra jakąś wiarą jest, ale nie tą, której „bramy piekielne” nie przemogą. Wiara w Boga to nie jakaś prywatna sprawa, bo tu nie chodzi o jakieś dodatki poprawiające samopoczucie człowieka, ale o jego teraźniejszość i przyszłość, o życie wieczne. To dlatego często życie weryfikuje tego typu wiarę czy czerpie ona z mocy Ducha Świętego, czy oparta jest na samym człowieku. Swoistym papierkiem lakmusowym jest KRZYŻ. Wiara Piotra została zweryfikowana przez Krzyż Jezusa i Jezus modlił się do Ojca, aby nie ustała jego wiara oraz wezwał go, aby jak się nawróci, umacniał braci w wierze” (Łk 22, 31-32).
                 Jezus zaprowadził uczniów do ziemi pogan, pod świątynię bożka Pana, który przedstawiany z wielkim fallusem, był bogiem rozpusty, nieokiełznanego pożądania i seksu, żądnym krwi dzieci i wywołującym w ludziach panikę swoim krzykiem. Dla nas dzisiaj, w XXI wieku, jest faktem, że trudniej na terenach pogańskich uznać Jezusa za naszego Zbawiciela i Pana, za Boga i dać temu głośne świadectwo. Tym trudniej, że myślenie i przekonania pogańskie często przedstawiane są jako postępowe i nowoczesne, przynoszące wolność ludzkości, a myślenie ewangeliczne to przeszłość i zacofanie. Katolicy są zakrzyczani i często spanikowani agresywnością mediów, wolą milczeć i biernie patrzeć zamknięci wewnątrz świątyń, wśród swoich. Podobnie jak Piotr, gdy znajdziemy się w rozkrzyczanym tłumie sądzącym Jezusa jesteśmy spanikowani, gdy ktoś zapyta: „Ty też jesteś Jego uczniem? Ty też tak myślisz?” Czasem nawet pianie koguta nie wystarcza, żeby się otrząsnąć i „ być zawsze gotoymi do obrony wobec każdego, kto domaga się od nas uzasadnienia tej nadziei, która w nas jest” (1 P 3, 15).
                Jak ważny jest urząd Piotra w Kościele i nadzwyczajna opieka Ducha Świętego, wystarczy spojrzeć na chrześcijaństwo w wydaniu protestanckim. 500 lat po Reformacji mamy ponad 30 tysięcy różnych zborów, wyznań, denominacji i odłamów chrześcijaństwa. Okazuje się bowiem, że z samej ludzkiej natury, bez autorytatywnej postaci, bez widocznego namiestnika Chrystusowego, nie da się osiągnąć zgody, jedności, jednoznacznej interpretacji Biblii.
 
                Actio 

               Wsłuchajmy się w słowa JP II na Tor Vergata w Rzymie, 19 sierpnia 2000 r. skierowane do młodzieży:

                „Drodzy przyjaciele! Dziś również wierzyć w Jezusa, iść za Jezusem śladami Piotra, Tomasza, pierwszych Apostołów i świadków, wymaga zajęcia stanowiska po Jego stronie i nierzadko niemal nowego męczeństwa: męczeństwa tego, kto - dziś tak jak wczoraj - wezwany jest do pójścia pod prąd, by kroczyć za Boskim Nauczycielem, by "towarzyszyć Barankowi, dokądkolwiek idzie" (por. Ap 14, 4). Nie przypadkiem, droga młodzieży, pragnąłem, aby w czasie Roku Świętego zostali przypomniani przy Koloseum świadkowie wiary dwudziestego wieku. Może od was nie będzie się wymagać przelania krwi, ale wierności Chrystusowi z pewnością tak! Wierności, której trzeba dochować każdego dnia: Mam na myśli narzeczonych i trudności, jaką sprawia w dzisiejszym świecie życie w czystości w oczekiwaniu na małżeństwo. Mam na myśli młodych małżonków i próby, na jakie jest narażone ich przyrzeczenie wzajemnej wierności. Mam na myśli relacje między przyjaciółmi i pokusę nielojalności, jaka wkraść się może między nich. Mam także na myśli tych, którzy podjęli drogę szczególnej konsekracji, i wysiłek, jakiego nieraz wymaga wytrwałość w oddaniu się Bogu i braciom. Myślę też o tych, którzy chcą przeżywać relacje solidarności i miłości w świecie, w którym - jak się wydaje - ma wartość jedynie logika korzyści i interesu osobistego czy grupowego. Mam również na myśli tych, którzy działają na rzecz pokoju, a widzą, jak w różnych częściach świata rodzą się i rozwijają nowe ogniska wojny; myślę o tych, którzy działają na rzecz wolności człowieka, a widzą, że jest on jeszcze niewolnikiem siebie samego i innych; mam na myśli tych, którzy walczą, aby kochano i szanowano ludzkie życie, a muszą być świadkami częstych zamachów na nie i na należny mu respekt.
                  Droga młodzieży! Czy trudno jest wierzyć w takim świecie? Czy trudno jest wierzyć w roku dwutysięcznym? Tak! Jest trudno. Nie należy tego ukrywać. Jest to trudne, ale z pomocą łaski jest to możliwe, tak jak Jezus wyjaśnił Piotrowi: "Ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie" (Mt 16, 17). Tego wieczoru przekażę wam Ewangelię. Jest to dar, który Papież zostawia wam tej niezapomnianej nocy. Słowo zawarte w Ewangelii jest słowem Jezusa. Jeśli będziecie słuchać go w milczeniu, w modlitwie, korzystając z mądrej rady waszych księży i wychowawców, pomocnej w zrozumieniu zastosowaniu tego słowa do waszego życia - wtedy spotkacie się z Chrystusem i pójdziecie za Nim, angażując dzień po dniu swoje życie dla Niego!”  

               Opracował ks. Robert Muszyński, Lublin  Szkoła Formacji Duchowej