Ks. Stanisław Haręzga

SŁOWO BOŻE FUNDAMENTEM WIARY

 

UWAGI WSTĘPNE

Ważnym przeżyciem w Tygodniu Biblijnym może być celebracja słowa Bożego, która jest uprzywilejowaną okazją do spotkania z Bogiem w Jego Słowie (por. VD 65). Z tej racji najlepiej nadaje się do formacji i umacniania wiary. Przeżywając Rok Wiary, warto więc wykorzystać tę możliwość i zaproponować wiernym niniejszą celebrację słowa Bożego z uroczystą intronizacją Biblii. Podczas niej będzie można zachęcić wiernych do częstszego karmienia się słowem Bożym.

Do udziału w nabożeństwie biblijnym należy zaprosić wszystkie grupy i wspólnoty istniejące w parafii, rodziny, w których czyta się Pismo Święte, oraz wszystkich zainteresowanych lekturą Biblii. Celebracja słowa Bożego mogłaby być dobrą okazją do stworzenia odrębnej grupy parafialnej czytającej wspólnie Pismo Święte, albo poszerzenia już istniejącej. Jeśli ktoś miałby chęć włączenia się do takiej grupy, mógłby to uczynić zaraz po celebracji.

Samą liturgię nabożeństwa słowa Bożego należy wcześniej dobrze przygotować: przećwiczyć ministrantów i lektorów, wyznaczyć komentatora i kantora, dobrać pieśni, jeśli zaproponowane nie odpowiadają. Zachęcam duszpasterzy do skorzystania z przygotowanej propozycji celebracji słowa Bożego z intronizacją Biblii. Warto dołożyć starań, by wierni jeszcze trwalej zamieszkali w słowie Bożym, odnajdując w nim pewne, ożywiające źródło ich relacji z Chrystusem, a przez Niego z Bogiem Ojcem, by jak On pełnić wolę Bożą.

PRZEBIEG CELEBRACJI SŁOWA BOŻEGO

W procesji wejścia zostaje uroczyście wniesiony Ewangeliarz lub cała księga Pisma Świętego. Po dojściu do ołtarza kapłan kładzie Ewangeliarz na środku ołtarza i następuje jego okadzenie. Na wejście śpiewa się pieśń:

Niechaj z nami będzie Pan – alleluja.

Niech obroną będzie nam – alleluja.

Jego słowo wiecznie trwa – alleluja.

wieczną prawdę w sobie ma – alleluja.

Chcemy zgłębiać słowa treść – alleluja.

Braciom je radośnie nieść – alleluja.

Chcemy nim na co dzień żyć – alleluja.

I w przyjaźni z Bogiem być – alleluja.

Źródło życia, Panie nasz – alleluja.

Ty nam wieczne życie dasz – alleluja.

Prowadź wśród zawiłych dróg – alleluja.

W Trójcy Świętej jeden Bóg – alleluja.

Po znaku krzyża i pozdrowieniu kapłan zwraca się do zgromadzonych tymi lub podobnymi słowami:

Drodzy Bracia i Siostry gromadzimy się na nabożeństwie słowa Bożego, by słuchać go z wiarą, wspólnie rozważać i przeżywać, żeby stało się pokarmem naszego życia. Chcemy to czynić na wzór Maryi. Przez Jej wstawiennictwo otwierajmy się na moc i działanie Ducha Świętego, przyjmując z wiarą dar słowa Bożego (chwila modlitewnej ciszy).

MODLITWA

Módlmy się! Boże wszechmogący, Ty obdarzyłeś Maryję łaską czystej wiary, która pozwoliła Jej przyjąć Twoje Słowo z ufnością posłusznej i oddanej służebnicy. Spraw, abyśmy się stali sługami wiernymi, pełnymi wiary w Twoje niezawodne obietnice. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Komentator: Wszyscy wiemy, że Pismo Święte zostało napisane pod natchnieniem Ducha Świętego, dlatego w tej Księdze jest On nadal obecny. Prośmy o potrzebne nam światło, byśmy mogli otworzyć się na tę obecność Ducha i otrzymać żywe Słowo, zdolne nas przemienić i umocnić w byciu prawdziwymi uczniami Chrystusa.

PIEŚŃ

Duchu Święty, przyjdź prosimy,

Twojej łaski nam trzeba.

Niech w nauce postąpimy,

Objawionej nam z nieba.

Niech ją pojmiem z łatwością,

Utrzymamy z stałością.

A jej światłem oświeceni,

W dobrym będziem utwierdzeni.

(lub inna pieśń do Ducha Świętego)

WPROWADZENIE (KOMENTATOR)

W pierwszym czytaniu usłyszymy fragment z Księgi Powtórzonego Prawa, który od pierwszych słów nazywany jest szema‘ Israel – „słuchaj Izraelu”. Jego treścią jest wyznanie wiary Izraela, że jedynym, prawdziwym i żywym Bogiem jest Jahwe. Logiczną konsekwencją tego winna być miłość do Boga bez reszty, bez żadnych ograniczeń. Dlatego Mojżesz nakazuje, by przykazanie słuchania i miłowania Boga było zachowywane w ludzkim sercu, przekazywane innym, a w codziennym życiu ciągle przypominane przez zewnętrzne znaki.

Pwt 6,4-9

I czytanie

Czytanie z Księgi Powtórzonego Prawa

Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Pan jedynie. Będziesz wiec miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję. Wpoisz je twoim synom, będziesz o nich mówił, przebywając w domu, w czasie podróży, kładąc się spać i wstając ze snu. Przywiążesz je do twojej ręki jako znak. One ci będą ozdobą między oczami. Wypisz je na odrzwiach swojego domu i na twoich bramach.

Oto słowo Boże.

Psalm responsoryjny

Ps 119,1 i 27.30 i 34.35 i 44

Ref.: Prowadź mnie, Panie, ścieżką Twych przykazań.

Błogosławieni, których droga nieskalana,
którzy postępują zgodnie z prawem Pańskim.
Pozwól mi zrozumieć drogę Twych przykazań,
abym rozważał Twoje cuda.

Wybrałem drogę prawdy,
pragnąc Twych wyroków
Ucz mnie, bym przestrzegał Twego prawa
i zachowywał je całym sercem.

Prowadź mnie ścieżką Twych przykazań,
bo przynoszą mi radość.
A Prawa Twego zawsze strzec będę
po wieki wieków.

WPROWADZENIE (KOMENTATOR)

W wybranym do lektury fragmencie z Drugiego Listu do Tymoteusza apostoł przypomina swemu uczniowi o konieczności trwania w otrzymanej nauce apostolskiej. Argumentem jest autorytet nauczyciela i zgodność nauki z Pismem Świętym. Przy tej okazji apostoł dodaje ważne świadectwo o roli Pisma Świętego w Kościele. Stwierdza, że źródłem jego zbawczej prawdy jest tchnienie Bożego Ducha. Dzięki temu ma ono niezastąpioną rolę w kształtowaniu doskonałości człowieka Bożego, tak by był zdolny do każdego dobrego dzieła.

2 Tm 3,14-17

II czytanie

Czytanie z Drugiego Listu św. Pawła Apostoła do Tymoteusza

Ty natomiast trwaj w tym, czego się nauczyłeś i co ci powierzono, bo wiesz, od kogo się nauczyłeś. Od lat bowiem niemowlęcych znasz Pisma święte, które mogą cię nauczyć mądrości wiodącej ku zbawieniu przez wiarę w Chrystusie Jezusie. Wszelkie Pismo jest przez Boga natchnione i pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości – aby człowiek Boży był doskonały, przysposobiony do każdego dobrego czynu.

Oto słowo Boże.

Psalm responsoryjny

Ps 119,12a i 103.105-106.129 i 135

Ref.:Twoje Słowo, Panie, jest światłem mego życia.

Błogosławiony jesteś, Panie.
Jak słodka jest dla mego podniebienia
Twoje mowa:
Ponad miód słodsza dla ust moich.

Twoje słowo jest lampą dla stóp moich
i światłem na mojej ścieżce.
Przysiągłem i postanawiam
przestrzegać Twoich sprawiedliwych wyroków.

Twoje napomnienia są przedziwne,
dlatego przestrzega ich moja dusza.
Pokaż światło Twojego oblicza
i naucz mnie Twoich ustaw.

WPROWADZENIE (KOMENTATOR)

W scenie zwiastowania Maryja, przemieniona przez łaskę Bożą, przyjmuje dar Syna Bożego. Wobec słowa Bożego objawienia, które powołuje Ją na Jego Matkę, staje w „posłuszeństwie wiary”. Odpowiadając Bogu „tak”, jako służebnica Pańska całkowicie poświęciła samą siebie osobie i dziełu swego Syna. Maryja jako Matka nie tylko Go urodziła, ale poszła za Nim w wierze aż po najdalej idące konsekwencje krzyża.

Łk 1,45

Śpiew przed Ewangelią

Alleluja, alleluja, alleluja.

Błogosławiona jest, która uwierzyła,
że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana

Alleluja, alleluja, alleluja.

W czasie śpiewu przed Ewangelią ma miejsce procesja z Ewangeliarzem do ambony. Przed odczytaniem Ewangelii kapłan okadza księgę, oddaje ministrantowi kadzielnicę. Po odczytaniu tekstu całuje Ewangeliarz i odnosi go na ołtarz.

Łk 1,26-38

III czytanie

Słowa Ewangelii według św. Łukasza

W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca». Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?» Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego». Na to rzekła Maryja: «Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!». Wtedy odszedł od Niej anioł.

Oto słowo Pańskie.

HOMILIA

W Roku Wiary, kiedy częściej zastanawiamy się nad swoją wiarą, warto podczas tego nabożeństwa biblijnego zrewidować nasz stosunek do słowa Bożego. Ma to istotne znaczenie, gdyż od niego zależy przecież jakość i kształt wiary każdego chrześcijanina. To na bazie nieustannie przyjmowanego w Kościele słowa Bożego nasza wiara ciągle się rodzi, umacnia i rozwija. Potwierdza to św. Paweł, który naucza: „Wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa” (Rz 10,17). W Nim dokonało się nasze nowe narodzenie do bycia dzieckiem Bożym. Chcąc ten nowy początek w Chrystusie obronić i nim żyć, musimy nieustannie karmić się słowem Bożym, by otwierać się na wolę Bożą i z ufnością ją wypełniać. Dzieje się to ilekroć czytamy i rozważamy Pismo Święte, które jest poświadczonym i natchnionym słowem Bożym. Utrwalone w nim dzieje zbawienia wyraźnie ukazują ścisły związek między słowem Bożym a wiarą. Zauważmy go, rozważając odczytane przed chwilą teksty święte, byśmy jeszcze bardziej przekonali się do prawdy, że słowo Boże jest fundamentem naszej wiary.

W pierwszym czytaniu usłyszeliśmy starotestamentowe wyznanie wiary, będące wezwaniem do słuchania podstawowej prawdy wiary, że jedynie Jahwe jest Bogiem. Pośród kuszenia, że Bóg nie działa; pośród wielu propozycji ziemskiego szczęścia, jedynie Bóg jest gwarantem ostatecznego zbawienia i życia. Dlatego słowo „słuchaj” występuje w trybie rozkazującym, co podkreśla konieczność, nakaz. Nikt nie może mówić, że nie jest wezwany, że nie słyszał.

Z usłyszenia i przyjęcia w wierze prawdy o jedynym Bogu może zrodzić się dopiero miłość do Niego. I to ona jest największym owocem słuchania słowa Bożego. To od jakości tego słuchania zależy radykalizm miłości Boga całą ludzką osobą: całym swoim istnieniem (serce), ze wszystkich sił materialnych (siły), aż do totalnego daru życia (dusza). Ponieważ na kształt miłości Boga mają wpływ Jego przykazania, w wyznaniu wiary pojawia się najpierw nakaz ich zachowania w sercu. Znaczy to, że słuchanie Boga od wewnątrz musi codziennie przekładać się na słuchanie Jego przykazań. Dopiero wówczas staje się możliwe wnoszenie słowa Bożego w życie społeczne, przekazywanie go innym i nadawanie mu funkcji publicznej.

Dla pamięci o tym służyły Żydom filakterie i mezuzy. Filakteriami nazywali oni skórzane szkatułki, w których umieszczali pergaminowe kartki z tekstem wyznania wiary. Przywiązywali je rzemykami do czoła i lewej ręki na wysokości serca. Zazwyczaj czyniono to podczas modlitwy rannej. Z pobożności niektórzy nosili je cały dzień. W ten sposób słowo Boże było nieodłącznym towarzyszem życia. Podobnie tekst wyznania wiary umieszczano w pudełeczku z drewna i metalu, nazywanym mezuzą, i umieszczano na drzwiach wejściowych domu. Przekraczając próg za każdym razem dotykało się palcami mezuzy, a następnie ustami. W czasach Jezusa obowiązek umieszczania mezuzy nie dotyczył synagog ani domów nauki.

Wszystkie szczegóły starotestamentowego wyznania wiary pouczają nas, że myślenie i działanie człowieka wierzącego zawsze winno być poddane słowu Bożemu. Jedynie z jego słuchania i zachowywania w sercu może zrodzić się dopiero nasza miłość do Boga. Jej potwierdzeniem zawsze będzie wierność Bożym przykazaniom, przekazywanie słowa Bożego innym oraz codzienne wnoszenie go w życie rodzinne i społeczne. Prawdę o fundamentalnej roli słowa Bożego dla naszej wiary jeszcze bardziej pogłębia odczytany fragment z Drugiego Listu św. Pawła do Tymoteusza. Apostoł, dając testamentalne wskazania swemu umiłowanemu uczniowi, poucza go, by trwał w przekazanej mu nauce. Trwanie oznacza wierność przyjętej przez nas nauce chrześcijańskiej wiary. A ponieważ oparciem dla niej jest Pismo Święte, apostoł zwraca uwagę na jego wielkie znaczenie w życiu wiary. Wynika ono z faktu, że jest natchnione od Boga i jest źródłem mądrości dającej zbawienie w Jezusie Chrystusie. Warto więc korzystać z Pisma Świętego, by pogłębiać swą wiarę, by jej bronić i wychowywać do życia sprawiedliwego, czyli zgodnego z wolą Bożą. Jedynie wówczas będziemy mogli być prawdziwie ludźmi Bożymi, pełniącymi wolę Boga i zdolnymi do tego, by w każdej sytuacji życia wykazać się dobrymi czynami.

Wzorem prawdziwej relacji ze słowem Bożym jest dla nas Maryja ze sceny zwiastowania. Najgłębszy sens tego wydarzenia kryje się w tajemnicy objawienia się Boga Maryi, by zaprosić Ją do szczególnego udziału w historii zbawienia. W tym przypadku chodzi o przyjście na świat Mesjasza, Syna Bożego, którego Ona będzie Matką za sprawą Ducha Świętego. Scena zwiastowania staje się więc równocześnie powołaniem Maryi do tej wyjątkowej misji w dziejach zbawienia. Na słowo powołania Maryja odpowiada: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego”. W ten sposób wyraża swoje podporządkowanie się Panu, pokorę i uniżenie, doskonałą dyspozycyjność wobec misji otrzymanej od Boga, a równocześnie poczucie pewności i bezpieczeństwa w bliskości Bożej. Maryjne „tak” – „niech mi się stanie” to nie tylko podporządkowanie się woli Bożej, ale radosna zgoda na jej wypełnianie się i chęć współpracy z łaską Bożą; to gotowość do poniesienia wszelkich ofiar z tym związanych.

Zauważmy jednak, że tak wspaniała odpowiedź Maryi rodzi się z Jej dialogu z Bogiem, w którego imieniu występuje anioł Gabriel. Istotą tego dialogu jest obcowanie Maryi ze świętymi tekstami, jakimi posługuje się anioł. Dzięki tym tekstom Maryja mogła odkryć sens tego, co miało się w Niej dokonać. Można tak powiedzieć, że pamięć Pism faktycznie stała się aniołem, który Ją prowadzi i pozwala zrozumieć niezwykłość Jej życiowej sytuacji.

W świetle Pism zrozumiała, że możliwe jest poczęcie wcielonego Syna Bożego, tak jak możliwe było, by z nicości zostały stworzone wszystkie rzeczy, by Elżbieta poczęła syna w swej starości. Maryja, odkrywając przy pomocy Pisma sens swego powołania, mogła na końcu powiedzieć: „(...) niech mi się stanie według słowa twego”.

Maryjne „tak” podobne jest do słów, jakie lud Boży wypowiedział pod Synajem przy zawieraniu przymierza z Bogiem: „Uczynimy wszystko, co Pan nakazał” (Wj 19,8, 24,3.7). W ustach Maryi pojawia się więc odpowiedź w imieniu całego ludu Bożego Nowego Przymierza. Tym samym Jej „fiat” nie tylko dało ludzką naturę Synowi Najwyższego, ale zapoczątkowało już Nowe Przymierze, które On ostatecznie ustanowi mocą swej męki, śmierci i zmartwychwstania. Skoro żyjemy w tym Przymierzu, również nasza odpowiedź Bogu winna być podobna do odpowiedzi Maryi. Możemy jej udzielić pod warunkiem, że jak Ona będziemy rozważać słowo Boże, by zrozumieć, jaka jest wola Boża względem nas i żyć nią w ramach naszego chrześcijańskiego powołania.

Stańmy się jeszcze bardziej sługami słowa Bożego. Niech to będzie nasze postanowienie z dzisiejszej celebracji słowa Bożego. Z każdego czytania biblijnego weźmy na trwałe do swego serca trzy kluczowe wskazania co do naszej relacji ze słowem Bożym: „słuchaj”; „trwaj w tym, czego się nauczyłeś”; „niech mi się stanie według słowa twego”. Wskazania te są dziś szczególnie ważne dla naszej wiary, kiedy w środowisku życia karmimy się słowem jedynie ludzkiej mądrości, często banalnym, zatrutym i fałszywym. Powoduje to wewnętrzną pustkę i zeświecczenie w naszym myśleniu i stylu życia. Potrzeba nam więc stałego czuwania, by nie być pozbawionym słowa Bożego, okradzionym z jego mądrości i mocy. A tylu złodziei krąży od zewnątrz i od wewnątrz, byśmy nie mieli z nim kontaktu. Jak ustrzec przed nimi potrzebne nam słowo Boże? Środkiem jest stałość w wierze, dyscyplina wewnętrzna, wierność praktykom religijnym, a wśród nich lektura Pisma Świętego. Nie ustawajmy w tej praktyce w naszych grupach parafialnych, w rodzinach i w osobistej modlitwie.

Pięknym owocem Roku Wiary byłoby powstanie w parafii nowej grupy, która podjęłaby się wspólnotowej lektury Pisma Świętego. Jeśli ktoś chciałby uczestniczyć w takiej grupie, niech po celebracji słowa Bożego pozostanie jeszcze w kościele, by na ten temat krótko porozmawiać i podjąć konkretne decyzje.

Już teraz porozmawiajmy o tym z Bogiem w cichej modlitwie, otwierając się na skierowane do nas wskazania: „słuchaj”; „trwaj w tym, czego się nauczyłeś”; „niech mi się stanie według słowa twego”.

MODLITWA WIERNYCH

Wdzięczni Bogu za dar Jego Słowa, z ufnością zanieśmy do Niego nasze prośby, byśmy wszyscy zostali napełnieni szczególną miłością do Pisma Świętego.

1. Módlmy się za Kościół święty, by dla wszystkich jego dzieci słowo Boże było utwierdzeniem wiary, stałym pokarmem do modlitwy i życia duchowego.

2. Módlmy się za tych, których Bóg specjalnym powołaniem przeznaczył do głoszenia słowa Bożego, by nigdy nie zabrakło im sił i zapału do wypełniania tak zaszczytnego posłannictwa.

3. Módlmy się za dzieci i młodzież, aby słowo Boże kształtowało ich codzienne życie i było mocą w pokonywaniu trudności i pokus.

4. Módlmy się za rodziny naszej parafii, by jednocząc się na lekturze i rozważaniu słowa Bożego, napełniały się Duchem Świętym i Jego darami.

5. Módlmy się za nas samych, abyśmy nigdy nie wątpili w słowo Boże, ale w każdej sytuacji życia w nim szukali światła i mocy zbawczej.

Ojcze nasz...

Dziękujemy Ci, Panie za dar Twego Słowa, aby napełniło nasze serca. Pomóż nam je przyjąć z miłością, by wydało stokrotny plon w naszym życiu. Przez Chrystusa, Pana naszego.

Amen.

UCZCZENIE KSIĘGI PISMA ŚWIĘTEGO

Następuje teraz uczczenie Biblii. Ministranci ustawiają pulpit przed ołtarzem. Kapłan wystawia na nim otwartą Księgę do ucałowania przez wiernych. Najpierw czyni to on sam, następnie asysta i wierni. Wszyscy w procesji podchodzą i na stojąco całują świętą Księgę, dziękując Bogu za dar żywego słowa Bożego. W tym czasie schola, albo wszyscy śpiewają stosowne pieśni.

Będę śpiewał Tobie, mocy moja

Ty Panie jesteś mą nadzieją

Tobie ufam i bać się nie będę.

lub

Pan, jest mocą swojego ludu,

Pieśnią moją jest Pan,

Moja tarcza i moja moc.

On jest mym Bogiem, nie jestem sam.

W Nim moja siła, nie jestem sam.

lub

Wielbić Pana chcę, radosną śpiewać pieśń.

Wielbić Pana chcę, On źródłem życia jest.

lub

Panie, umocnij wiarę naszą (ref.)

Tak Bóg świat umiłował,

że zesłał nam swojego Syna. Ref.

Każdy, kto w Niego wierzy,

będzie miał życie wieczne. Ref.

Idąc na cały świat, głoście Ewangelię,

nauczajcie wszystkie narody. Ref.

Kto uwierzy i chrzest przyjmie,

otrzyma zbawienie. Ref.

Kto Mnie wyzna przed ludźmi,

i Ja go wyznam przed Ojcem. Ref.

Oto Ja jestem z wami

aż do skończenia świata. Ref.

Po zakończeniu liturgicznej czynności ucałowania świętej Księgi kapłan jeszcze raz zachęca do zgłoszenia się do grupy biblijnej, dziękuje wszystkim za udział w nabożeństwie słowa Bożego i udziela błogosławieństwa Ewangeliarzem. Po rozesłaniu wszyscy śpiewają pieśń:

Weź w swą opiekę nasz Kościół święty,
Panno Najświętsza, Niepokalana!
Niechaj miłością każdy przejęty,
Czci w nim Jezusa, naszego Pana.
Niech Serce Twoje Ojca Świętego
Od nieprzyjaciół zasadzki broni.
Niech się do Pana modli za niego,
Od złej przygody niechaj go broni!
I kraj nasz cały i lud Twój wierny
Tobie, Maryjo, dziś polecamy!
Niechaj nas zbawi Bóg miłosierny,
Którego przez Twe Serce błagamy.

Jesteś na facebooku? My też! :)

---

"Scriptura crescit cum legente"
"Pismo rośnie wraz z czytającym je" (św. Grzegorz Wielki)

Każdy rozmiłowany w Słowie Bożym napotyka w Biblii fragmenty, które sprawiają mu trudność w interpretacji. Zachęcamy zatem wszystkich odwiedzających stronę Dzieła Biblijnego do zadawania pytań. Na każde pytanie udzielimy odpowiedzi, a następnie będzie ona opublikowana w sekcji "Pytania do Biblii".

Kliknij TUTAJ, żeby przesłać pytanie.

---