Zatrzymanie pierwszej narracji wyraża pewien upływ czasu, którego domaga się logika ukazywanych zdarzeń. Sytuacja ukazana w środkowej części nie musi wynikać z historii ukazanej w pierwszej części ani kontynuowana w ostatniej, lecz powiązane w ten sposób ze sobą fragmenty powinny być zawsze interpretowane razem. Taki sposób narracji jako cel ma wzbudzić w słuchaczu większe zainteresowanie omawianym wydarzeniem.

Dwa opowiadania mają wspólne elementy: odbiorcami działalności zbawczej Jezusa są dwie kobiety, z których pierwsza cierpi od „dwunastu” lat z powodu nieuleczalnej choroby, druga natomiast ma „dwanaście” lat. Ojciec prosi Jezusa, aby „ocalił” jego córkę (5,23), podczas gdy chora kobieta (5,28) jest przekonana, że dotykając się płaszcza Jezusa będzie uzdrowiona (w obu przypadkach Ewangelista używa tego samego czasownika sodzo), co staje się faktem w 5,34. Jezus podkreśla „wiarę” kobiety (5,34), prosi również Jaira, aby ten miał „wiarę” w zbawczą działalność Jezusa (5,36). Kobieta „boi się” stanąć przed Jezusem (w. 33), podczas Gdy Jezus wzywa, aby Jair nie „bał się” (w. 36).

Historia kobiety, która żyła w obliczu wolno zbliżającej się śmierci, jest zapowiedzią uzdrowienia dziecka, które to faktycznie tej śmierci doświadczyło.

Orędzie teologiczne

– Niepowodzenia i porażki w życiu człowieka powodują, że popada on w rozpacz i musi zmierzyć się ze zwątpieniem. Zwątpienia doświadczają Jair oraz kobieta cierpiąca na krwotok. W przypadku kobiety uderza jej wytrwałość, która wypływa z nadziei. Zamiast bierności i rezygnacji wynikających ze swojej i innych bezsilności, zwraca się ku osobie, która może jej pomóc – ku Jezusowi. Jej wytrwałość uczy stałości w aktywnym dążeniu na nieosiągalne po ludzku dobra i uczy zaufania Bogu.

– Kobieta cierpiąca na krwotok jest wzorem tego, jak należy zwracać się do Jezusa, jedynie żywa wiara oraz żywy kontakt z Jezusem prowadzi do uzdrowienia.

– Jair daje przykład głębokiej pokory; swoją postawą wyraża uznanie dla godności Jezusa i wierze w Jego moc. Nie zwraca uwagi na negatywne opinie innych o Jezusie, oraz na to, że on jako człowiek posiadający wysoką pozycję wśród żydowskiej wspólnoty, korzy się przed Jezusem, ale ufa Jemu całkowicie i bezwarunkowo.

– W pragnieniu Jaira odzwierciedlona jest ludzka tęsknota za wybawieniem od śmierci, na którą Jezus nie jest obojętny.

– Owoce wynikające z działalności Jezusa zależą od postawy człowieka; koniecznym warunkiem dokonania cudu jest wiara.

– Pogłębienie wiary może dokonać się w perspektywie trudności jakie przeżywa człowiek. Bez doświadczenia swojej kruchości nie może być ona umocniona.

– Gdy modlitwa człowieka wydaje się być niewysłuchana, wtedy pojawia się przestrzeń dla doskonałej wiary, która jest o wiele cenniejsza niż jakakolwiek prośba.

– Opowiadania ukazują chrześcijański obowiązek rozpowiadania o Jezusie innym – kobieta „posłyszała o Jezusie” dlatego przyszła do Niego, ktoś jej o Nim powiedział;

Ojcowie Kościoła

„Zobaczcie etapy, zauważcie rozwój sceny: jak długo kobieta miała upływ krwi, nie mogła podejść do Pana, gdy jednak została uzdrowiona, natychmiast podeszła. Nawet upadła do stóp Pana, czuła się bowiem niegodna patrzeć na Jego twarz. Samo uzdrowienie wystarczyło więc tylko do tego, aby upaść do stóp Pana. Później jednak «wyznała Mu całą prawdę», a wiadomo, że Chrystus jest prawdą. Ponieważ więc została uzdrowiona przez Prawdę, wyznała też prawdę” (Hieronim, Homilia 77 do Ewangelii Marka).

Inne wypowiedzi Ojców Kościoła można znaleźć w publikacji: L. Misiarczyk (red.), Ojcowie Kościoła komentują Biblię, Nowy Testament, T. II, Ewangelia według św. Marka, Ząbki 2009, s. 59-62.

Kultura i sztuka

Wasilij Polenow „Zmartwychwstanie córki Jaira” | Fot. Facebook/HFSoton

Kobieta cierpiąca na krwotok (fresk w katakumbach świętych Marka i Marcelina w Rzymie) Fot. Wikipedia