"Jeśli Mnie kto miłuje,
będzie zachowywał moją naukę,
a Ojciec mój umiłuje go,
i przyjdziemy do niego,
i będziemy u niego przebywać".

J 14, 23 – ewangelia mszalna

Powyższe słowa Jezusa są odpowiedzią na pytanie postawione przez Judę podczas ostatniej wieczerzy: „Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu?”

Juda zdaje się być zdziwiony, że Jezus swe tajemnice objawia wąskiemu gronu uczniów a nie całkowicie publicznie. Odpowiedź Jezusa wskazuje, że nie wystarczy sama „intelektualna” znajomość Jego nauki. Wiara w Niego to coś więcej. Jest ona nierozerwalnie związana z miłością do Niego i stanowi więź o charakterze osobistym, intymnym. Sprawia ona, że człowiek staje się Boskim mieszkaniem. Nie da się zbudować takiego związku tylko poprzez słuchanie i powierzchowne rozumienie. Tylko ten tak naprawdę może zrozumieć i zachować naukę Jezusa, kto Go miłuje i pozostaje z Nim w głębokim osobistym związku. Stąd Jezus dopuszcza do tej tajemnicy najpierw wąskie grono apostołów, którzy życia z Jezusem będą później uczyć innych.

„Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus.” (Ga 2, 20)