Zgrzeszyliśmy, zbłądziliśmy,
popełniliśmy nieprawość
i zbuntowaliśmy się,
odstąpiliśmy od Twoich przykazań.

Dn 9, 5 – pierwsze czytanie mszalne

Podczas swej modlitwy prorok Daniel wyznaje przed Bogiem winy w imieniu społeczności Izraela.

Wyznanie Daniela odnosi się do wielu wydarzeń z historii Izraela. Naród wybrany wielokrotnie opuszczał Boga i Jego Przymierze, zdając się na ludzkie kalkulacje i własne siły. Bóg pozostawał jednak zawsze wierny swemu Przymierzu, dlatego też Izrael zawsze miał szansę powrotu. Warunkiem przebaczenia było przyznanie się do winy i uznanie Jahwe za jedynego pana i władcę.
Historia Izraela ma dla nas sens m.in. typiczny, tzn. każdy z nas odnajduje w niej własną historię niewierności i powrotów. Historia ta mówi nam wiele o Bogu, który jest zawsze wierny i miłosierny. Mówi też wiele o ludzkiej słabości, o skłonności do niewierności i chodzenia własnymi drogami. Mówi też o tym, w jaki sposób do Boga powracać: poprzez przyznanie się do grzechu i szczery żal. Historia ta wreszcie prowadzi ku Chrystusowi, który poprzez swą Paschę w doskonały sposób wyprowadza nas z niewoli grzechu.

Rzekłem: „Wyznaję mą nieprawość Panu”, a Ty darowałeś niegodziwość mego grzechu (Ps 32, 5b).

Ks. Grzegorz Domański