Jeśli więc przyniesiesz dar swój

przed ołtarz i tam wspomnisz,

że brat twój ma coś przeciw tobie,

zostaw tam dar swój przez ołtarzem,

a najpierw idź

i pojednaj się z bratem swoim.

Mt 5, 23-24a – ewangelia mszalna

Jezus podczas Kazania Na Górze wygłasza mowę o nowej, głębszej sprawiedliwości. Powyższe słowa pochodzą z pierwszej spośród sześciu tzw. antytez, które w sposób obrazowy pokazują „zastosowanie” pogłębionej sprawiedliwości.

Ofiara już w Starym Testamencie posiadała wymiar przebłagania za grzechy. Między innymi o takim wymiarze ofiary mówi też prawdopodobnie Jezus, gdyż wspomina o niej w kontekście pojednania z bliźnim. Pragnie On zwrócić naszą uwagę na istotę prawdziwego kultu: Nie można dokonać aktu pojednania z Bogiem bez pojednania się z bliźnim, inaczej sprawowany kult będzie zakłamany i nieprawdziwy. Inaczej mówiąc, kto nie jest zdolny do pojednania się z bliźnim, nie jest tez zdolny do zbliżenia się do Boga poprzez kult i dostąpienia przebaczenia. Prawda ta jest tak doniosła, że Jezus zawarł ją w modlitwie, której uczył swych uczniów: „Przebacz nam nasze winy, tak jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili” (Mt 6, 12).
Nasze sprawowanie liturgii powinno zatem pozostawać w zgodzie z naszym życiem. Nie są to bowiem tylko zewnętrzne ceremonie, lecz celebracja chrześcijańskiego życia – życia w jedności z Bogiem i z bliźnim.

„Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy” (Mt 18, 22)!

Ks. Grzegorz Domański