Plemię narodu mego

będzie znane

wśród narodów

 i między ludami

ich potomstwo.

Iz 61, 9a – pierwsze czytanie mszalne

Bóg poprzez proroka Izajasza obiecuje swemu ludowi sławę i pomyślność w przyszłości – w czasach mesjańskich.

Bóg, pragnąc zbawienia człowieka, zawierał z nim przymierza, z którymi związana była obietnica przyszłego wybawienia i pomyślności. Pomyślnością tą ma się cieszyć przede wszystkim naród powołany przez Pana – naród wybrany, któremu początek miał dać Abraham (zob. np. Rdz 12, 2). Boża obietnica w najdoskonalszy sposób spełnia się w Kościele, który jest narodem wybranym Nowego Przymierza, a który na ziemi ciągle pielgrzymuje ku pełni pomyślności w niebieskiej ojczyźnie. To właśnie Kościół jest wypełnieniem Izajaszowego proroctwa, które słyszymy w dzisiejszej liturgii słowa: On jest tym sławnym plemieniem, znakiem i narzędziem zbawienia dla narodów.
Jednakże powyższe proroctwo wraz z jego kontekstem odnoszone było już przez Ojców Kościoła do Maryi, matki Jezusa, której Niepokalane Serce dzisiaj czcimy. To ona jest najdoskonalszą ikoną Kościoła jako niepokalana Oblubienica Pańska. Ewangelista Łukasz w Jej usta wkłada słowa pieśni dziękczynienia narodu za wybraństwo i zbawienie, który słyszymy w dzisiejszym pierwszym czytaniu: „Ogromnie się weselę w Panu, dusza moja raduje się w Bogu moim (…)” (Iz 61, 10a; por Łk 1, 46n).

Dziękujmy Bogu za łaskę wybrania!

Ks. Grzegorz Domański