„Wysłał ich

po dwóch przed sobą

do każdego

miasta i miejscowości,

dokąd sam przyjść zamierzał”

Łk 10, 1 – ewangelia mszalna

Fragment mowy, którą Jezus kieruje do swoich uczniów przed wysłaniem ich w celu głoszenia bliskości Królestwa Bożego.

„Nie głosimy bowiem siebie samych, ale Chrystusa Jezusa jako Pana” (2 Kor 4, 5) – napisze święty Paweł. To Chrystus – Jego Osoba, Jego nauka i czyny są istotą Ewangelii; do jej głoszenia zobowiązany jest każdy z nas (por. Mk 16, 16). Pragnienie pozostania wiernym Jezusowi w realizacji tego zadania związane jest z koniecznością wskazywania na Niego, a nie na siebie: wierność  wymaga od nas nieustannego pogłębiania więzi z Jezusem. Konieczne jest też podejmowanie wysiłku badania sumienia, czy nie przedkładamy własnej popularności, chęci bycia zauważonym ponad Najwyższe Dobro – ponad Boga, który w Chrystusie daruje się człowiekowi.

Chciejmy i my włączać się coraz pełniej w Pawłowy wysiłek głoszenia Chrystusa ukrzyżowanego (por. 1 Kor 1, 23).

ks. Jakub Dąbrowski