Położę ducha mojego

na Nim,

a On zapowie prawo

narodom.

Mt 12, 18b – ewangelia mszalna

Ewangelista odnosi do Jezusa i Jego dzieła słowa proroka Izajasza (Iz 42, 1).

Ewangelista Mateusz przedstawia Jezusa jako zapowiedzianego sługę Jahwe. Wylanie na Jezusa Bożego Ducha opisuje w scenie chrztu w Jordanie (Mt 3, 17). Wtedy Jezus w mocy Ducha rozpoczął swą działalność w celu proklamowania i szerzenia królestwa Bożego. Moc Ducha działająca w Jezusie ujawniała się w egzorcyzmach i uzdrowieniach, na co wskazuje dzisiejsza perykopa ewangeliczna. Moc ta według cytowanych słów proroka ma sprawić, że zapowie On narodom prawo (krisis). Słowo to może także oznaczać wyrok, sąd. Wyrok ten będzie dla jednych pomyślny, a dla innych będzie wyrokiem oskarżającym – w zależności od gotowości przyjęcia Ewangelii. Ewangelista ukazuje zatem Jezusa jako ostateczne odniesienie dla wszystkich ludzi i narodów.
Każdy człowiek, do którego dociera Dobra Nowina, jest stawiany w obliczu fundamentalnej, życiowej decyzji. Decyzja ta jest jednocześnie wyrokiem wydawanym na siebie samego - wyrokiem pomyślnym bądź skazującym.

„Kto wierzy w Niego nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony (…)” (J 3, 18).

Ks. Grzegorz Domański