Ja zaś jak oliwka kwitnąca
w domu Bożym,
na wieki zaufam łaskawości Boga.
Będę Cię sławił na wieki za to,
coś uczynił,
polegał na Twym imieniu,
ponieważ jest dobre
dla ludzi oddanych Tobie.

Ps 52, 10-11 – psalm responsoryjny

Są to ostatnie słowa Psalmu 50., który w pierwszej swej części opisuje przewrotność i hańbę grzesznika.

Psalmista w odróżnieniu od człowieka przewrotnego całą swą nadzieję pokłada w Bogu i Jego uznaje jako gwaranta swego życia. Używa on obrazu oliwki – drzewa szlachetnego i długowiecznego, które nie tylko produkuje cenną oliwę, ale jest jednocześnie ozdobą ogrodów. Oliwka, która symbolizuje życie psalmisty, znajduje się w Bożym ogrodzie – pod Jego przemożną opieką. Mamy tu zatem odległe nawiązanie do Edenu – ogrodu szczęśliwości, w którym Bóg troszczy się o swych wybranych. Pamięć o wielkich czynach Boga i świadomość Jego opiekuńczej obecności skłania psalmistę do dziękczynienia – dziękczynienia nieustającego, dziękczynienia na wieki.
Każdy chrześcijanin doświadcza największego aktu Bożej łaskawości, którym jest odkupienie. Tym bardziej zatem czas Nowego Przymierza powinien być czasem nieustannego dziękczynienia.

Sławmy Pana za Jego dobroć i łaskawość!

Ks. Grzegorz Domański