"Jeśli bowiem miłujecie tych tylko,

którzy was miłują,

jakaż za to dla was wdzięczność?"

Łk 6, 32 – ewangelia mszalna

Słowa te wypowiada Jezus podczas tzw. Kazania na równinie (Łk 6, 12-49), które zawiera podstawowe wskazania dla Jego uczniów.

Miłość do człowieka, który jest bliskim i przyjacielem, należy do podstawowych ludzkich odruchów. Przykazanie miłości bliźniego było też znane w Starym Testamencie (Kpł 19, 18). Taki sposób myślenia był od wieków właściwy praktycznie wszystkim ludziom. Jezus proponuje coś nowego – coś, co przekracza czysto naturalny odruch ludzkiej natury. Nowość przepowiadania Jezusa polega na wymogu miłości wszystkich, nawet tych, którzy nam źle czynią.
Jakość naszego chrześcijaństwa – według słów Jezusa – weryfikuje się w umiejętności miłowania bliźniego – każdego bliźniego. Specyficzna logika dobroci i miłości proponowana przez Jezusa jest iście Bożą logiką. Gdy przyjmujemy ją za swoją, stajemy się podobnymi Bogu, „ponieważ On jest dobry dla niewdzięcznych i złych” (Łk 6, 35).

„Takie zaś mamy od Niego przykazanie, aby ten, kto miłuje Boga, miłował też i brata swego.” (1 J 4, 21)

ks. Grzegorz Domański