„Któryż naród wielki ma bogów tak bliskich,

jak Pan, Bóg nasz, ilekroć Go wzywamy?”

Słowa te stanowią fragment mowy Mojżesza do ludu za Jordanem, przed wejściem do Ziemi Obiecanej.

Chrześcijaństwo nam spowszedniało… Bo nie jest przecież dla nas niczym niezwykłym fakt, że możemy mówić do Boga: „Ojcze” (por. Rz 8, 15-16). Bo nie jest niczym szczególnym to, że nie musimy – jak ci, którzy Boga nie znają – szukać Go „niejako po omacku” (por. Dz 17, 23-27). I może nie zdajemy sobie na co dzień sprawy z tego, jak wiele otrzymujemy… A to przecież świadomość szczególnego obdarowania, która towarzyszyła Mojżeszowi, kazała mu wezwać Izraelitów do zachowywania nakazów Pana (por. Pwt 4, 6). W mowie Mojżesza widoczne jest przekonanie, że przykazania są nie tyle ciężarem, ile darem, ofiarowanym przez Boga człowiekowi dla jego dobra (por. Pwt 4, 1).

Pamiętajmy, że prawdziwa wolność nie polega na „hołdowaniu ciału”, ale na służbie (por. Ga 5, 13-14) – zgodnie z przykazaniami Boga!